نادره طلوع تکمیلی ترابی، پریوش وکیلی، اعظم فتاحی اندبیل،
دوره ۲۰، شماره ۷۸ - ( ۵-۱۴۰۰ )
چکیده
هدف: هدف پژوهش حاضر تبیین رابطه بین تمایزیافتگی خود و بخشودگی با رضایت زناشویی بر اساس نقش میانجیگر جهتگیری مذهبی بود. روش: روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی و جامعه آماری پژوهش شامل تمام معلّمان زن و مرد متأهل شاغل در دوره های متوسطه اول و دوم منطقه ۶ آموزش و پرورش شهر تهران به تعداد ۴۰۸۰ نفر بود که به روش نمونه برداری تصادفی تعداد ۲۸ مدرسه و در نهایت از بین آنها ۳۰۴ نفر از معلمان داوطلب انتخاب شدند. برای جمعآوری دادههای پژوهش از پرسشنامه تمایزیافتگی خود ساخته (اسکورن و اسمیت، ۲۰۰۳) ؛ پرسشنامه بخشش در خانواده (پولارد، اندرسون، اندرسون و جنینگز ۱۹۹۸)؛ جهتگیری مذهبی (آلپورت و راس ۱۹۶۷) و مقیاس زناشویی اِنریچ (فورنیر، اولسون و دروچمن ۱۹۸۳) استفاده شد. پس از حذف ۱۰ پرسشنامه مخدوش و ۳ داده پرت، جهت تحلیل دادهها از روش مدلیابی معادلات ساختاری استفاده شد. یافته ها: در پژوهش حاضر ضریب مسیر مستقیم بین جهتگیری مذهبی درونی و رضایت زناشویی (۰۱/۰>P، ۳۳/۰=β) مثبت و ضریب مسیر غیرمستقیم بین تمایزیافتگی خود و رضایت زناشویی (۰۱/۰>P، ۱۴۹/۰=β) و ضریب مسیر غیرمستقیم بین بخشودگی و رضایت زناشویی (۰۱/۰>P، ۱۲۹/۰=β) مثبت و در سطح ۰۱/۰ معنادار بود. نتیجهگیری: از آنجاکه جهتگیری مذهبی درونی میتواند در بهبود روابط و رضایت زناشویی موثر باشد، پیشنهاد میشود که در مشاوره زناشویی از تقویت باورهای مذهبی زوجین استفاده شود.
