مجتبی خضری، محبوبه وحدانی، عبدالباسط محمودپور،
دوره ۱۹، شماره ۷۶ - ( ۱۲-۱۳۹۹ )
چکیده
هدف: این پژوهش با هدف مطالعه نقش آموزش مجازی در روابط بین فردی ادراک‌شده دانش‌آموزان نسبت به معلمان انجام شد. روش: روش این تحقیق کیفی بوده و با استفاده از طرح پدیدارشناسی به توصیف عمیق موضوع پرداخته است. شرکت کنندگان در این پژوهش ۱۱ دانش‌آموز مقطع متوسطه اول شهر تهران در سال تحصیلی ۹۸-۹۹ بودند که به شیوه در دسترس انتخاب شدند که در مصاحبه‌های نیمه ساختار یافته شرکت کردند؛ داده‌ها به شیوه کلایزی تحلیل شد. یافته‌ها: در نهایت پس از تحلیل داده‌ها ۴ مقوله اصلی و ۸ مقوله فرعی به دست آمد. بر مبنای یافته‌های این مطالعه، دیدگاه دانش‌آموز درباره محدود شدن ارتباطاتشان با معلمان، سردرگمی دانش‌آموزان در شرایط جدید، مسائل ماهیتی تفاوت آموزش غیرحضوری و حضوری، نگرانی دانش‌آموزان در رابطه با آماده نبودن زیرساخت‌ها به عنوان مؤلفه‌های اصلی به دست آمد. نتیجه‌گیری: نتایج این مطالعه، تبیین‌کننده بسترهای ممکن برای مداخله مثبت در رابطه معلم _ دانش‌آموز با توجه به شرایط موجود است.
